ΤΗ ΙΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών εν Αγίοις Πατέρων ημών, καί μεγάλων Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, Αθανασίου καί Κυρίλλου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν, στιχολογούμεν τήν α' στάσιν τού Μακάριος ανήρ. Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους στ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αγίου Αθανασίου.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Διωγμούς εκαρτέρησας, καί κινδύνους υπέμεινας, θεορρήμον Όσιε Αθανάσιε, έως τήν πλάνην εξώρισας, Αρείου τήν άθεον, καί τήν Ποίμνην τής αυτού, ασεβείας διέσωσας, ομοούσιον, τώ Πατρί δογματίζων τόν Υιόν τε, καί τό Πνεύμα ορθοδόξως, Ιερουργέ παμμακάριστε.

Αστραπαίς τού κηρύγματος, τούς εν σκότει εφώτισας, καί τήν πλάνην άπασαν απεδίωξας, προκινδυνεύων τής Πίστεως, στερρέ Αθανάσιε, ως ποιμήν αληθινός, ως εδραίωμα άσειστον, παναoίδιμε, τής Χριστού Εκκλησίας, διά τούτο, συνελθόντες σε τιμώμεν, μελωδικώς αγαλλόμενοι.

Αρετήν πάσαν ήσκησας, επιμόνως θεόπνευστε, καί χρισθείς τώ Πνεύματι χρίσμα άγιον, Ιερουργός Ιερώτατος, σαφώς εχρημάτισας, καί Ποιμήν αληθινός, καί τής Πίστεως πρόμαχος, όθεν άπασα, Εκκλησία δοξάζει σου τήν μνήμην, Ιερώς επιτελούσα, καί τόν Σωτήρα δοξάζουσα.

Τού Αγίου Κυρίλλου  όμοια

Τοίς πυρίνοις σου δόγμασι, τών αιρέσεων άπασα, φρυγανώδης φλέγεταιύλη Πάνσοφε, τών νοημάτων τοίς βάθεσι, βυθίζεται στράτευμα, απειθούντων δυσσεβών, τοίς δέ δόγμασι Κύριλλε, τής σοφίας σου, καλλωπίζεται Μάκαρ καθ' εκάστην, τών πιστών η Εκκλησία, μεγαλοφώνως τιμώσά σε.

Ευφραδία τών λόγων σου, Ιερώτατε Κύριλλε, Εκκλησία άπασα ωραϊζεται, καί ευσεβώς καλλωπίζεται, ωραίοις εν κάλλεσι, καί τιμά σου Ιερώς, τήν αγίαν καί εύσημον, μνήμην ένδοξε, Ορθοδόξων τό κλέος, τών Πατέρων, κορυφαίε τής Συνόδου, τής Παναγίας υπέρμαχε.

Tής Χριστού απεδίωξας, νοητούς λύκους Κύριλλε, Εκκλησίας σκίμπωνι τών δογμάτων σου, καί ταύτην κύκλω ετείχισας, λόγων οχυρώμασι, παραστήσας τώ Χριστώ, ασινή καί αλώβητον, όν ικέτευε, εκ φθοράς καί κινδύνων λυτρωθήναι, τούς εν πίστει εκτελούντας, τήν αεισέβαστον μνήμην σου.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Κυρίλλου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Ιεραρχών τούς αρχηγούς, Πατριαρχών τούς ακραίμονας, καί παμφαείς φωστήρας τής οικουμένης, τών εννοιών τού Χριστού τούς εκφάντορας, συνελθόντες ώ φιλέορτοι, πνευματικοίς εγκωμίοις αινέσωμεν λέγοντες. Χαίροις σοφέ Αθανάσιε, επώνυμε τής αθανασίας, ο τόν ληρώδη Άρειον, καθάπερ λύκον εκσφενδονήσας τοίς ποίμνης τού Χριστού, τή ελαστική σφενδόνη τών θεοσόφων δογμάτων σου. Χαίροις αστήρ παμφαέστατε, υπέρμαχε τής Αειπαρθένου, ο στεντορείως αυτήν Θεοτόκον, εν μέσω τού εν Εφέσω Ιερού συλλόγου, ανακηρύξας λαμπρώς, καί τών Νεστορίου ληρημάτων καθαιρέτα, παμμακάριστε Κύριλλε. Χαίρετε θεολογίας πηγαί, θεοσοφίας ποταμοί αέναοι, καί βρύσεις θείας γνώσεως. Αλλ' ώ Πατέρες τρισόλβιοι, μή παύσησθε πρεσβεύοντες Χριστώ, υπέρ τών πίστει καί πόθω τελούντων υμών, τήν πανίερον καί θείαν πανήγυριν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Tίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον; ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος. Αυτόν ικέτευε, Σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Είσοδος, τό Προκείμενον τής ημέρας καί τά Αναγνώσματα.

Δευτερονομίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 1, 8-11,15-17)

Είπε Μωσής πρός τούς υιούς Ισραήλ. Ίδετε παραδέδωκα ενώπιον υμών τήν γήν, εισελθόντες κληρονομήσατε τήν γήν, ήν ώμοσε Κύριος τοίς πατράσιν ημών, τώ Αβραάμ καί τώ Ισαάκ καί τώ Ιακώβ, δούναι αυτοίς αυτήν, καί τώ σπέρματι αυτών μετ' αυτούς. Καί είπον πρός υμάς εν τώ καιρώ  εκείνω  λέγων. Ου δυνήσομαι μόνος φέρειν υμάς. Κύριος ό Θεός ημών επλήθυνεν υμάς, καί ιδού εστε σήμερον ως τά άστρα τού ούρ ανού τώ πλήθει. Κύριος ο Θεός τών Πατέρων ημών προσθείη ύμιν, ως εστέ, χιλιοπλασίως καί ευλογήσαι ημάς, καθότι ελάλησεν υμίν. Καί έλαβον εξ υμών άνδρας σοφούς, καί επιστήμονας, καί συνετούς, καί κατέστησα αυτούς ηγείσθαι εφ' υμών, χιλιάρχους, καί εκατοντάρχους, καί πεντηκοντάρχους, καί δεκάρχους, καί γραμματοεισαγωγείς τοίς Κριταίς ημών. Καί ενετειλάμην τοίς κριταίς υμών εν τώ καιρώ  εκείνω, λέγων.  Διακούετε ανά μέσον τών αδελφών υμών, καί κρίνετε δικαίως ανά μέσον ανδρός, καί ανά μέσον τού αδελφού αυτού, καί ανά μέσον τού προσηλύτου αυτού. Ούκ επιγνώσεσθε πρόσωπον εν κρίσει, κατά τόν μικρόν καί κατά τόν μέγαν κρινείς, ού μή υποστείλη πρόσωπον ανθρώπου, ότι η κρίσις τού Θεού εστιν.

Δευτερονομίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 10, 14-18, 20-21)

Είπε Μωσής πρός τούς υΙούς Ισραήλ. ιδού Κυρίου τού Θεού σου ο ουρανός, καί ο ουρανός τού ουρανού, η γή, καί πάντα όσα εστίν εν αυτοίς. Πλήν τούς Πατέρας ημών προείλετο Κύριος αγαπάν αυτούς, καί εξελέξατο τό σπέρμα αυτών μετ' αυτούς, υμάς παρά πάντα τά έθνη, Κατά τήν ημέραν ταύτην. Καί περιτεμείσθε τήν σκληροκαρδίαν υμών, καί τόν τράχηλον υμών ού σκληρυνείτε έτι. ο γάρ Κύριος ο Θεός ημών, ούτος Θεός τών θεών, καί Κύριος τών κυρίων, ο Θεός ο μέγας καί ισχυρός καί φοβερός, όστις ου θαυμάζει πρόσωπον, ού δ' ού μή λάβη δώρον, ποιών κρίσιν προσηλύτω, καί ορφανώ, καί χήρα, καί αγαπά  τόν προσήλυτον, δούναι αυτώ άρτον καί ιμάτιον. Κύριον τόν Θεόν σου φοβηθήση, καί αυτώ  μόνω  λατρεύσεις, καί πρός αυτόν κοληθήση, καί επί τώ  ονόματι αυτού ομή. Αυτός καύχημά σου, καί αυτός Θεός σου όστις εποίησέ σοι τά μεγάλα καί ένδοξα ταύτα, ά είδον οι οφθαλμοί σου.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 3, 1- 9)

Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, καί ού μή άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, καί ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, καί η αφ' ημών πορεία σύντριμμα, οι δέ εισιν εν ειρήνη. Καί γάρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. Καί ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται, ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, καί εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω  εδοκίμασεν αυτούς, καί ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Καί εν καιρώ  επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, καί ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν Έθνη, καί κρατήσουσι λαών, καί βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τούς αιώνας. Οι πεποιθότες επ' αυτώ, συνήσουσιν αλήθειαν, καί οι πιστοί εν αγάπη, προσμενούσιν αυτώ, ότι χάρις καί έλεος εν τοίς Οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.

Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος α'  Γερασίμου Αλεξανδρείας

Η σοφία τού Θεού, τάς εν κόσμω θλίψεις, καί τά τών εχθρών παλαίσματα, ως χωνευτήριον τίμιον ητοιμάσατο, εν ώ τό καθαρώτατον χρυσίον, Αθανάσιον τόν πάνσοφον Ιεράρχην, τόν Αλεξανδρείας λαμπρότατον φωστήρα, αξιοπρεπώς εδοκίμασε, καί άξιον ευραμένη, ως δακτύλιον δεξιά τή αγία κατεσκεύασε. Διό καί τήν μακαρίαν αυτού ψυχήν, ως νύμφην ιδίαν ενυμφεύθη, ταύτη ευφραινομένη εις τούς αιώνας.

Ο αυτός

Η σοφία τού Θεού, τούς εαυτής θησαυρούς, εν τώ Κυρίλλω κατέκρυψε, διό μηκέτι γήν διορύξαντες, φθοράς θησαυρών φροντίσωμεν, καί τούτοις πλουτισθήναι σπεύσωμεν, πρόσκαιρον γάρ τήν απόλαυσιν έξομεν, τών δέ τής θεοσοφίας θησαυρών Κυρίλλου τού Τρισμάκαρος αιωνίως απολαύοντες, εν ταίς ψυχαίς ημών φυλάξωμεν.

O αυτός

Η σοφία τού Θεού, άνθρωπον εν αρχή έπλασεν, εκ ψυχής καί σώματος αυτόν συστησαμένη, εν ώ τά πάντα τεθαύμασται, αλλ' εν τή καινή αναπλάσει, άνθρωπον Θεώ ηρμόσατο, ού τήν άρρητον καί δυσερμήνευτον ένωσιν, περέδωκαν ημίν, οι Χριστού τού Θεού ημών Ιερώτατοι Διδάσκαλοι, τήν εν τώ Υιώ μίαν τού συνθέτου ομολογούντες υπόστασιν, καί δύο τάς θελήσεις, εν αυτή τή μιά υποστάσει. Ξένον άκουσμα! ξένον θέαμα! ξένον ψυχών αγαλλίαμα.

Ήχος γ'  Γερμανού Πατριάρχου

Η μεγάλη τής Εκκλησίας σάλπιγξ, ο πολύαθλος Αθανάσιος, πρός ευωχίαν σήμερον συγκαλείται τήν Εκκλησίαν, Φαιδρώς πάντες πιστοί, πρός τήν πανήγυριν υπαντήσωμεν τού καλού Ποιμένος, ύμνοις γεραίροντες τούς ιερούς αυτού πόνους, όπως ταίς πρεσβείαις αυτού, λάβωμεν παρά Χριστού τού Θεού τό μέγα έλεος.

Ο αυτός  τού αυτού

Tό μέγα κλέος τών Ιερέων, Αθανάσιον τόν αήττητον αριστέα, Ιεροπρεπώς ευφημήσωμεν, τάς φάλαγγας, τή δυνάμει τού Πνεύματος, τά τής Ορθοδοξίας τρόπαια, ανεστήσατο καθ' όλης τής οικουμένης, αριθμών ευσεβώς, τό τής Τριάδος μυστήριον, διά τήν τών προσώπων ιδιότητα, καί πάλιν συνάπτων ασυγχύτως εις εν, διά τήν τής ουσίας ταυτότητα, καί χερουβικώς θεολογών, πρεσβεύει υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Γερασίμου Αλεξανδρείας

Δεύτε συνευφρανθώμεν, πάντες οι γηγενείς, επί τή μνήμη τών σοφωτάτων Διδασκάλων ημών, Αθανασίου τε καί Κυρίλλου, ούτοι γάρ, ως αξιόθεοι παλαισταί, καί πρόμαχοι τής αληθείας πιστότατοι, εχθροίς τοίς αοράτοις καί Ορατοίς, ευσεβοφρόνως αντέστησαν, διό εν ουρανοίς, στεφάνοις τής αθανασίας αυτού κατέστεψεν, ο τών απάντων Βασιλεύς, καί νύν μετ' Αγγέλων χορεύοντες, υμνούσιν ακαταπαύστως αυτόν, τρισαγίοις άσμασι, τόν εν Τριάδι ομοούσιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, Πρέσβευε Δέσποινα, μετά τών Διδασκάλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ, α'  Χαίροις ασκητικών

Χαίροις Ιεραρχών η Δυάς, τής Εκκλησίας τά μεγάλα προπύργια, οι στύλοι τής ευσεβείας, ο τών πιστών εδρασμός, τών αιρετιζόντων η κατάπτωσις, Χριστού οι ποιμάναντες, τόν λαόν θείοις δόγμασι, καί ταίς ποικίλαις, αρεταίς οι εκθρέψαντες, οι τής χάριτος, διαπρύσιοι κήρυκες, νόμους οι προεκθέμενοι, Χριστού τώ πληρώματι, οι οδηγοί πρός τά άνω, τού Παραδείσου αι είσοδοι, Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών αιτείσθε τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Χαίροις Ιεραρχών η Δυάς, ουρανοβάμονες επίγειοι Άγγελοι, τού κόσμου η σωτηρία, η τών ανθρώπων χαρά, καί τής οικουμένης οι Διδάσκαλοι, τού Λόγου οι πρόμαχοι, ιατροί επιστήμονες, τών νοσημάτων, τής ψυχής καί τού σώματος, οι αείροοι, ποταμοί οι τού Πνεύματος, λόγοις οι καταρδεύσαντες, τής γής άπαν πρόσωπον, οι θεολόγοι, αι βάσεις, οι υψηγόροι οι ένθεοι, Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών αιτείσθε τό μέγα έλεος.

Στίχ. Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην καί οι όσιοί σου αγαλλιάσονται.

Χαίροις η Ιερά Ξυνωρίς, τού επιγείου στερεώματος Ήλιος, ακτίνες καί δαδουχίαι, εκ Τρισηλίου αυγής, τών εσκοτισμένων η ανάβλεψις, τά άνθη τά ευοσμα, τού Παραδείσου τά κάλλιστα, όντως ο Μέγας, καί σοφός Αθανάσιος, θείος Κύριλλος, τά πυξία τού Πνεύματος, πλάκες αι θεοχάρακτοι, μαζοί οι εκβλύζοντες, τής σωτηρίας τό γάλα, τό τής σοφίας αγλάϊσμα, Χριστόν δυσωπείτε, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ιεραρχών τούς ακραίμονας, καί παμφαείς φωστήρας τής οικουμένης, εν ύμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Αθανάσιον σύν τώ Κυρίλλω, καί Χριστώ εκβοήσωμεν χαρμονικώς, Εύσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τώ λαώ σου, ικεσίαις τών Διδασκάλων, άφεσιν αμαρτιών καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ανύμφευτε Παρθένε, η τόν Θεόν αφράστως συλλαβούσα σαρκί, Μήτηρ Θεού τού υψίστου, σών οικετών παρακλήσεις, δέχου Πανάμωμε, η πάσι χορηγούσα, καθαρισμόν τών πταισμάτων. Νύν τάς ημών ικεσίας προσδεχομένη, δυσώπει σωθήναι πάντας ημάς.

Απολυτίκιον  Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Έργοις λάμψαντες Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε, τή ευσεβεία τά πάντα πλουτίσαντες, τήν Εκκλησί, αν μεγάλως κοσμήσαντες, αξίως εύρατε Χριστόν τόν Θεόν ευχαίς υμών, δωρούμενον πάσι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών, τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα τού Αγίου Αθανασίου

Ήχος πλ. α'  Τόν συνάναρχον Λογον

Τόν λειμώνα τών λόγων τών θεοπνεύστων Γραφών, τόν ημάς οδηγούντα πρός τήν ευσέβειαν, τόν τούς ποικίλους πειρασμούς υπομείναντα, Αθανάσιον πιστοί, ως διδαχθέντες υπ' αυτού, τιμήσωμεν κατά χρέος, πρεσβεύει γάρ τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν, καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί, τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλίπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τού Αγίου Κυρίλλου

Ήχος γ'  Θείας πίστεως

Θείον έδρασμα τής Εκκλησίας, Πάτερ Κύριλλε, σύ ανεδείχθης, τήν δωδεκάδα εκθείς γάρ τών λόγων σου, τήν Νεστορίου κακόνοιαν ήλεγξας, καί Θεοτόκον κυρίως ετράνωσας. Ρητόρων έξαρχε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θρόνος πάγχρυσος τού Βασιλέως, καί Παράδεισος διηνθισμένος, ανεδείχθης Θεοτόκε πανάχραντε, τόν γάρ Θεόν εν γαστρί σου βαστάσασα, ευωδιάζεις ημάς θείαις χάρισιν, όθεν άπαντες, Θεού αληθώς Μητέρα σε, κηρύττομεν αεί καί μεγαλύνομεν.

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα αμφοτέρων

Ήχος α'  Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τριάδος τής σεπτής, Αθανάσιον ύμνοις, καί Κύριλλον ομού επαινέσωμεν πάντες, τούς θείους θεράποντας, καί προμάχους τής πίστεως, τούς τοίς βάθεσι, τών ευσεβών νοημάτων, στρατόν έκφρονα, Αιρετικών απειθούντων, αξίως βυθίσαντας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μαρία τό σεπτόν, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις χάος, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, σύ γάρ πέφυκας, αμαρτωλών σωτηρία, καί βοήθεια, καί κραταιά προστασία, καί σώζεις τούς δούλους σου.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί  Αντίφωνον Α'

·        Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

·        Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα...

Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν.

Προκείμενον  Ήχος δ'

Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην καί οι Όσιοί σου αγαλλιάσονται.

Στίχ. Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν καί η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.

Πάσα πνοή

Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην

Είπεν ο Κύριος, ο μή εισερχόμενος...

Ο Ν'

Δόξα... Ταίς τών Διδασκάλων...

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Ιδιόμελον  Ήχος πλ. β'

Εξεχύθη ή χάρις εν χείλεσιν υμών, Όσιοι Πατέρες, καί γεγόνατε Ποιμένες τής τού Χριστού Εκκλησίας, διδάσκοντες τά λογικά πρόβατα, πιστεύειν εις Τριάδα Ομοούσιον, εν μιά θεότητι.

Ο Kανών τής Θεοτόκου μετά τών Ειρμών εις ς' καί τών Αγίων εις η'.

Κανών τού Αγίου Αθανασίου, ού η Ακροστιχίς άνευ τών Θεοτοκίων.

Αθανάσιος εύχος ορθοδοξίας έφυ. Θεοφάνους.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

«Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε, τερατουργούσα ποτέ, Μωσαϊκή ράβδος, σταυροτύτως πλήξασα, καί διελούσα θάλασσαν, Ισραήλ δέ φυγάδα, πεζόν οδίτην διέσωσεν, άσμα τώ Θεώ αναμέλποντα».

Αθανασίω προσκομίζων έπαινον, ως αρετήν ευφημών, πρός τόν Θεόν φέρω, μάλλον τό εγκώμιον, παρ' ού τοίς βροτοίς δέδοται, αξιέπαινον χρήμα, τής αρετής, ής περ γέγονεν, έμψυχος εικών καί εκσφράγισμα.

Θεοσοφίας χρηματίσας έμπλεως, καί υπέρ ήλιον, βίω απαστράπτων, καί πολιτευσάμενος, Όσιε υπερβέβηκας, εγκωμίων τούς νόμους, τούς παρ' ημών, αλλ' ανάσχοιο, Πάτερ παρ' αξίαν υμνουμενος.

Αξιοχρέως μέν ωδήν υφαίνομεν, σού μνήμη τή ευκλεεί, αλλά απορούντες πλείστον Αθανάσιε, τών κατ' αξίαν ύμνων σου, εξαιτούμεν συγγνώμην, ημίν δοθήναι καί άφθονον, χάριν διά σού τήν τού Πνεύματος.

Νεανικώς τών σαρκικών κατήργησας, παθών σκιρτήματα εν νεότητί σου, γηραλέον φρόνημα, καί ευσταθές κτησάμενος, Αθανάσιε Μάκαρ, τής γάρ σοφίας τώ έρωτι, πάσας τάς αισθήσεις ερρύθμισας.

Θεοτοκίον

Δεδοξασμένα περί σού λελάληνται, εν γενεαίς γενεών, η τόν Θεόν Λόγον, εν γαστρί χωρήσασα, Αγνή δέ διαμείνασα, Θεοτόκε Μαρία, διό σε πάντες γεραίρομεν, την μετά Θεόν προστασίαν ημών.

Κανων τού Αγίου Κυρίλλου, ού η ακροστιχίς άνευ τών Θεοτοκίων.

θεωριών Κύριλλος ενθέων λύρα.

Ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού

Ωδή α'  Ήχος δ'

«Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας, Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Θεόθεν τήν φωτοδότιν Κύριλλε, χάριν δεξάμενος, καί τηλαυγής φωστήρ αναδειχθείς, λογικάς εναστράψας ημίν, μαρμαρυγάς τήν μνήμην σου, όπως αξίως ανυμνήσωμεν.

Επλήσθης τής δα δουχίας Κύριλλε, σοφέ τού Πνεύματος, τών εντολών ως φύλαξ τού Χριστού, καί παθών καθηράμενος, τής υπερθέου γέγονας, όντως Τριάδος ενδιαίτημα.

Ως ζήλου καί παρρησίας έμπλεως, Κύριλλε ένδοξε, τάς θεομάχους πάσας αψευδώς, γλωσσαλγίας διήλεγξας, τών δυσσεβών αιρέσεων, ορθοδοξίας προϊστάμενος.

Θεοτοκίον

Πατήσας τήν εντολήν τού Κτίσαντος, τρυφής εκβέβληται, δελεασθείς ο πρώτος εν βροτοίς, αλλά τούτον πεσόντα δεινώς, τόν Λυτρωτήν κυήσασα, ανεκαλέσω Μητροπάρθενε.

Καταβασία

Χέρσον αβυσσοτόκον πέδον ήλιος, επεπόλευσέ ποτε, ωσεί τείχος γάρ επάγη, εκατέρωθεν ύδωρ, λαώ πεζοποντοπορούντι, καί θεαρέστως μέλποντι. Άσωμεν τώ Κυρίω, ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Τού Αθανασίου

Ωδή γ'

«Ο στερεώσας κατ' αρχάς, τούς ουρανούς εν συνέσει, καί τήν γήν επί υδάτων εδράσας, εν τή πέτρα με Χριστέ τών εντολών σου στήριξον, ότι ουκ έστι πλήν σου, Άγιος μόνε φιλάνθρωπε».

Ανακαθάρας μολυσμού, παντός ψυχήν τε καί σώμα, Αθανάσιε, ναός ανεδείχθης αξιόθεος, διό τό τής Τριάδος πλήρωμα, επανεπαύσατό σοι, Ιερομύστα πανόβλιε.

Σού ως επόθει τήν ψυχήν, τού Παρακλήτου ή χάρις, εκ παθών κεκαθαρμένην ευρούσα, διαδήλους εν αυτή, τάς ενεργείας δείκνυσι, καί τηλαυγή φωστήρα, Πάτερ τώ κόσμω σε τίθησιν.

Ιεραρχίας μέν κανών, ως Ιεράρχης εδείχθης, πρακτικής υπογραμμός δέ ο βίος, ο δέ λόγος σου Σοφέ, τής θεωρίας τύπος τρανώς, θεολογία δέ σου, όντως η δίδαξις πέφηνε.

Θεοτοκίον

Τών Χερουβίμ καί Σεραφίμ, εδείχθης υψηλοτέρα, Θεοτόκε, σύ γάρ μόνη εδέξω τόν άχραντον Θεόν, εν σή γαστρί αμόλυντε, διό πιστοί σε πάντες, ύμνοις Αγνή μακαρίζομεν.

Τού Κυρίλλου

Ευφραίνεται επί σοί

Ρωννύμενος εν Χριστώ, τάς μηχανάς τού σκολιού δράκοντος, γνώμη στερρά Κύριλλε, ως ιστόν αράχνης διέλυσας.

Ιλύν παθών εκ ψυχής, εξετινάξω καθελων Κύριλλε, πάν λογισμών ύψωμα, κατά τού Χριστού επαιρ όμενον.

Ως εύστοχος αθλητής, Πάτερ εξέκλινας στερρώς άπασαν τήν τής σαρκός ευπάθειαν, ώς επιβλαβή καί επίβουλον.

Θεοτοκίον

Ο Άγγελος Γαβριήλ, τήν υπέρ λόγον σοι χαράν έφησε. Χαίρε Θεού σκήνωμα, ο κατασκηνώσαι ηύδόκησε.

Καταβασία

Τό στερέωμα, τών επί σοί πεποιθότων, στερέωσον Κύριε τήν Εκκλησίαν, ήν εκτήσω, τώ τιμίω σου αίματι.

Κοντάκιον τού Αγίου Αθανασίου

Ήχος β'  Τοίς τών αιμάτων σου

Ορθοδοξίας φυτεύσας τά δόγματα, κακοδοξίας ακάνθας εξέτεμες, πληθύνας τόν σπόρον τής Πίστεως, τή επομβρία τού Πνεύματος Όσιε, διό σε υμνούμεν Αθανάσιε.

Είτα, Κάθισμα

Ήχος δ'  Ταχύ προκατάλαβε

Φωστήρες υπέλαμπροι, τής Εκκλησίας Χριστού, τόν κόσμον εφωτίσατε, ταίς διδαχαίς υμών, Πατέρες θεόσοφοι, τήξαντες τάς αιρέσεις, πάντων τών κακοδόξων, σβέσαντες τάς φλογώδεις, τών βλασφήμων συγχύσεις, διό ως Ιεράρχαι Χριστού, πρεσβεύσατε σωθήναι ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένε πανύμνητε, Μήτηρ Χριστού τού Θεού, Μαρία Θεόνυμφε, καί απειρόγαμε, Πιστών η αντίληψις, ρύσαι παντός κινδύνου, καί παντοίας ανάγκης, Δέσποινα Θεοτόκε τούς εν πίστει καί πόθω, τή σκέπη σου προσφεύγοντας μόνη Θεόνυμφε.

Τού Αθανασίου

Ωδή δ'

«Σύ μου ισχύς, Κύριε, σύ μου καί δύναμις, σύ Θεός μου, σύ μου αγαλλίαμα, ο Πατρικούς κόλπους μή λιπών, καί τήν ημετέραν, πτωχείαν επισκεψάμενος, διό σύν τώ προφήτη, Αββακούμ σοι κραυγάζω, τή δυνάμει σου δόξα φιλάνθρωπε».

Όλη εν σοί, πνεύσασα η ζωηφόρος πνοή, η εξ ύψους, πρίν επιφοιτήσασα, θεοπρεπώς, Πνεύματος Χριστού, εν τώ υπερώω, καί Μαθητάς εμφορήσασα, Απόστολον δεικνύει, τρισκαιδέκατον Πάτερ, τήν ορθόδοξον Πίστιν κηρυττοντα.

Σύ θεϊκώ, ζήλω σφοδρώς πυρπολούμενος, τή Συνόδω συναγωνιζόνος, καί πρό τού σέ, Πρόεδρον τελείν, εν τή Νικαέων, κυρύττεις τό Ομοούσιον, διό τής Εκκλησίας, ο Χριστός Ποιμενάρχην, καί Διδάσκαλον σέ προχειρίζεται.

Εγχειρισθείς, τής Εκκλησίας τούς οίακας, εκ προνοίας, θείας Αθανάσιε, αιρετικών τάς ψυχοβλαβείς, πάσας γλωσσαλγίας, οιά τις πέλυξ εξέτεμες, προρρίζους, ως ακάνθας, καί τόν σπόρον τού λόγου, επαρδεύων σοφώς εγεώργησας.

Υπό τής σής, γλώσσης πυρίνης εκκέκαυται, η Αρείου, έκφυλος διαίρεσις, σύγχυσίς τε Σαβελλιανή, τά εκ διαμέτρου, κακά καί πρός τήν ασέβειαν, ομότιμα καί πάσα, σύν αυτοίς βλασφημία, αιρετίζουσα ώ Αθανάσιε.

Θεοτοκίον

Σύ τών πιστών, καύχημα πέλεις Ανύμφευτε, σύ προστάτις, σύ καί καταφύγιον, Χριστιανών, τείχος καί λιμήν, πρός γάρ τόν Υιόν σου, εντεύξεις φέρεις Πανάμωμε, καί σώζεις εκ κινδύνων, τούς εν πίστει καί πόθω, Θεοτόκον Αγνή σε γινώσκοντας.

Τού Κυρίλλου

Επαρθέντα σε ιδούσα

Νενικηκότα τά πάθη τά ψυχοφθόρα, καί λογισμώ κρατήσαντα σαρκός θεοφόρε, Κύριλλε ιδών ο Χριστός, τής θείας σε Πρόεδρον, Πάτερ Εκκλησίας καθίστησι.

Κληρονομήσας ώς γόνος ηγαπημένος τήν πατρικήν τού Μάρκου, αρετήν καί τού θρόνου, γέγονας διάδοχος, τού θείου τοίς ίχνεσιν, Ευαγγελιστού παρεπόμενος.

Υπό Χριστού μέν ως πρόβατον εποιμάνθης, ως δέ ποιμήν εποίμανας, τό ποίμνιον Πάτερ, λόγοις ψυχοτρόφοις σου, ως πόαις καί άνθεσι, δαψιλώς εκτρέφων τής χάριτος.

Θεοτοκίον

Νεμομένην τού θανάτου τήν τυραννίδα, Μήτηρ Θεού κατέπαυσας, Ζωήν τήν αγήρω, Πάναγνε κυήσασα, διό σοι κραυγάζομεν, Χαίρε Θεοτόκε πανύμνητε.

Καταβασία

Εκάλυψεν ουρανούς, η αρετή σου Χριστέ, τής κιβωτού γάρ προελθών,τού αγιάσματός σου, τής αφθόρου Μητρός, εν τώ ναώ τής δόξης σου, ώφθης ώς βρέφος, αγκαλοφορούμενος, καί επληρώθη τά πάντα τής σής αι νέσεως.

Τού Αθανασίου

Ωδή ε'

«Ίνα τί με απώσω, από τού προσώπου σου τό φώς τό άδυτον, καί εκάλυψέ με, τό αλλότριον σκότος τόν δείλαιον, αλλ' επίβλεψόν με, καί πρός τό φώς τών εντολών σου, τάς οδούς μου κατεύθυνον δέομαι».

Χριστόν έχων λαλούντα, Πάτερ εν οργάνω ευήχω τή γλώττη σου, στηλιτεύεις Μάκαρ, τών ειδώλων εγγράφως τήν αίρεσιν, τούς πεπλανημένους, ποδηγετών καί επιστρέφων, πρός τόν όντως Θεόν Αθανάσιε.

Ολεθρίους αιρέσεις, Πάτερ εθριάμβευσας λόγοις καί γράμμασι, την ποικίλην πλάνην, εξορίζων σοφαίς αποδείξεσιν, εκ τής οικουμένης, διατρανών αναντιρρήτως, τήν Ορθόδοξον πίστιν μακάριε.

Σέ διδάσκαλον όντως, μέγαν Διδασκάλων σοφέ Αθανάσιε, ακομψεύτω φράσει, μετά τούς Αποστόλους ευμοίρησεν, Εκκλησία Πάτερ, η τού Χριστού διασαφούντα, τόν αμώμητον λόγον τής Πίστεως.

Θεοτοκίον

Mητρικήν παρρησίαν, τήν πρός τόν Υιόν σου κεκτημένη Πάναγνε, συγγενούς προνοίας, τής ημών μή παρίδης δεόμεθα, ότι σέ καί μόνην, Χριστιανοί πρός τόν Δεσπότην, ιλασμόν ευμενή προβαλλόμεθα.

Τού Κυρίλλου

Σύ Κύριέ μου φώς

Ρεύμα όντως σφοδρόν, πλημμυρούντος χειμάρρου ο σός, ώ Κύριλλε εκμιμείται λόγος, τών κακοδόξων, εκτρέπων μηχανήματα.

Ίσως τήν βδελυράν, τού Αρείου διαίρεσιν, ώ Κύριλλε μιαράν τε, Σαβελλίου εκ βάθρων, συναλοιφήν καθήρηΚας.

Λόγους πλουτοποιούς, ου χρυσόν καταλέλοιπας, ώ Κύριλλε θησαυρούς τε, ώσπερ λίθους τιμίους, τους σούς τή Εκκλησία Χριστού.

Θεοτοκίον

Όντως χαρακτήρ, τής αγίας μορφής σου Σεμνή, τούς δαίμονας φυγαδεύει, τούς πιστούς δ' αγιάζει, καί σώζει τάς ψυχάς ημών.

Καταβασία

Ως είδεν Ησαίας συμβολικώς, εν θρόνω επηρμένω Θεόν, υπ' Αγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ώ τάλας! εβόα, εγώ, πρό γάρ είδον σωματούμενον Θεόν, φωτός ανεσπέρου, καί ειρήνης δεσπόζοντα.

Τού Αθανασίου

Ωδή ς'

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Ο θνείου σπόρου σπορεύς, φανείς ο Απολλινάριος, βροτείου λόγου καί νού, Χριστού τό ανθρώπινον, στερρώς εξελήλεγκται, υπό σού Παμμάκαρ, ώσπερ άνους καί φρενόληπτος.

Ρευμάτων τών λογικών, χυθέντων διά χειλέων σου, εξ αενάου πηγής, τής χάριτος Όσιε, γλυκύτερα μέλιτος, ως εκ κρήνης ρείθρα, οι πιστοί απαρυόμεθα.

Θαυμάσειέ τις τοίς σοίς, εικότως Πάτερ συγγράμμασι, σοφώς εμφιλοχωρών, μελλούσας φυήσεσθαι, αιρέσεις Θεώμενος, προανατραπείσας, υπό σού προφητικώτατα.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεογεννήτορ αγνή, καί τύχοιμεν πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως, σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Τού Κυρίλλου

Θύσω σοι, μετά φωνής

Λαβίδι, Σεραφίμ τώ Προφήτη τόν άνθρακα, τή Εκκλησία Χριστού δέ, ταίς χερσί σου προσνέμεις ιερομύστα, τό εκ θείου, πυρός ηνθρακωμένον καθάρσιον.

Ομόρους, ως ο Σαμψών αλλοφυλους ουκ έθραυσας, τά δέ αλλόκοτα πάντα, τών ετεροδόξων διδάγματα, καί τό κράτος, τοίς ορθοδόξοις δέδωκας Κύριλλε.

Συνόδου, θεολέκτου σαφώς προηγούμενος, τό δυσμενές Νεστορίου, χριστομάχον θράσος Πάτερ καθείλες, ζήλου πνέων, υπέρ τής αληθούς Θεομήτορος.

Θεοτοκίον

Φωτίζεις, τώ τοκετώ σου πάντα τά πέρατα, Θεογεννήτορ Παρθένε, σύ γάρ μόνη ώφθης κεκαθαρμένη, απ' αιώνος, δικαιοσύνης Ήλιον έχουσα.

Καταβασία

Εβόησέ σοι, ιδών ο Πρέσβυς, τοίς οφθαλμοίς τό σωτήριον, ό λαοίς επέστη. Εκ Θεού Χριστέ σύ Θεός μου.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ιεράρχαι μέγιστοι τής ευσεβείας, καί γενναίοι πρόμαχοι, τής Εκκλησίας τού Χριστού, πάντας φρουρείτε τούς μέλποντας. Σώσον Οικτίρμον, τούς πίστει τιμώντάς σε.

Ο Οίκος

Ακαταλήπτω σου χειρί, καί σθένει απορρήτω, τήν σήν νύν Εκκλησίαν ουρανώσας Οικτίρμον, έδειξας όντως φαεινούς τούς δύω φωστήρας, μεγίστους τε καί τερπνούς, τόν κόσμον καταυγάζοντας, σύν Αθανασίω τώ πανσόφω, Κύριλλον τόν θείον. Ταίς αυτών ούν ικεσίαις, εξάρας τήν νύκτα, εχθρών πάσαν αχλύν διάλυσον Σώτερ, καί φωτί τώ φρικτώ τών πιστών τά πλήθη καταύγασον, πρός τό κράζειν καί βοάν σοι. Σώσον Οικτίρμον, τούς πίστει τιμώντάς σε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΗ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών εν αγίοις Πατέρων ημών Αθανασίου καί Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας.

Στίχοι

·        Αθανάσιον καί θανόντα ζήν λέγω.

·        Οι γάρ δίκαιοι ζώσι καί τεθνηκότες.

·        Φυγής Κυρίλλου σήμερον μνήμην άγει,

·        Αλλ' ου τελευτής τής αειμνήστου κτίσις.

·        Τάρχυσαν ογδοάτη δεκάτη νέκυν Αθανασίου.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Αγίας Μάρτυρος Θεοδούλης.

Στίχοι

·        Τήν θεοδούλην εκ ξίφους τεθνηκέναι,

·        Δούλοι Θεών κρίνουσι τών ψευδωνύμων.

Τή αυτή ημέρα, η Αγία Ξένη πυρί τελειούται.

Στίχοι

·        Ο Χριστός ήλθεν πύρ βαλείν εις τήν γήν πάλαι,

·        Ξένη τρέφουσα καρτερεί τό πύρ ξένως.

Ταίς τών αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αθανασίου

Ωδή ζ'

«Θεού συγκατάβασιν, τό πύρ ηδέσθη εν Βαβυλώνι ποτέ, διά τούτο οι παίδες εν τή καμίνω, αγαλλομένω ποδί, ως εν λειμώνι χορεύοντες έψαλλον. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ομότιμον σύνθρονον, Πατρί τόν Λόγον, μονογενή τε Υιόν, ορθοδόξως κηρύξας, αθανασίας Πάτερ επώνυμε, αύθις διδάσκεις, τό Πνεύμα Γεννήτορι, καί τώ Υιώ συμφυές καί Ομοούσιον.

Διδάσκαλον κήρυκα, ιεροφάντην τού τρισηλίου φωτός, διαγγέλλοντα πάσιν, ορθοδοξίαν μέχρι τερμάτων τής γής, ευσεβείας ορών ο γεννήτωρ σε, τούς πειρασμους κατά σού επανετείνετο.

Οι κίνδυνοι άπειροι, ούς έτλης Μάκαρ αγωνιζόμενος, υπέρ τής ευσεβείας, οι στέφανοι δέ ωσαύτως άπειροι, καί γάρ αδάμας υπήρχες τοίς παίουσι, πρός δέ σαυτόν, ως μαγνήτις είλκες άπαντας.

Ξενίζοντα δόγματα, αλλότριά τε τή Εκκλησία Χριστού, εξορίσας Τριάδα εθεολόγησας υποστάσεων, θεότητος δέ μονάδα, ή έψαλλες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Μαρίαν τήν άχραντον, καί παναγίαν ανευφημήσωμεν, διά ταύτης γάρ χάρις, ημίν πηγάζει τών υπέρ νούν δωρεών, ως εκ χειμάρρου τής θείας νύν χρηστότητος, ήν ευσεβεί λογισμώ, νύν μακαρίζομεν

Τού Κυρίλλου

Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι

Eν τώ Σιναίω, ακρωτηρίω πάλαι γνόφον εισδύς, Nόμον είλε μάκαρ Κύριλλε, ο Μωσής αναιρούντα τόν τού γράμματος, σύ δέ ανέπτυξας, τό κεκρυμμένον κάλλος τού Πνεύματος.

Νομοθεσίας, δι' αινιγμάτων ως νηπίοις τό πρίν, Πάτερ δεδομένης κάλυξι καλυπτά, ώσπερ ρόδα τά νοήματα, σύ απεκάλυψας, ερμηνεύσας τούς τύπους σαφέστατα.

Θεοκηρύκων, καί θεολήπτων τά δυσέφικτα, τεύχη Προφητών τή χάριτι εμπνευσθείς, τού εκείνους εμφορήσαντος, Πνεύματος Κύριλλε, ειλικρινώς ημίν διεσάφησας.

Εν ασυγχύτω, ενώσει θεία καί ατμήτω σαφώς, Πάτερ διαιρέσει τρείς μέν θεολογών, υποστάσεις έφης Κύριλλε, απαραλλάκτους δέ, έν ουσία μιά καί θεότητι.

Θεοτοκίον

Τό τού Υψίστου, ηγιασμένον θείον σκήνωμα, χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν. Ευλογημένη σύ εν γυναιξί, πανάμωμε Δέσποινα.

Καταβασία

Σέ τόν εν πυρί δροσίσαντα, Παίδας θεολογήσαντας, καί Παρθένω, ακηράτω, ενοικήσαντα, Θεόν Λόγον υμνούμεν, ευσεβώς μελωδούντες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τού Αθανασίου

Ωδή η'

«Επταπλασίως κάμινον τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν, εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, Τόν Δημιουργόν, καί Λυτρωτήν ανεβόα, οι παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ιεραρχών αγλάϊσμα, ευκλεές Αθανάσιε, στύλε τού φωτός, τής Εκκλησίας έρεισμα, Τριάδος υπέρμαχε, θεολογίας σάλπιγξ χρυσή, βίου τε μονήρους, ακριβής νομογράφε, ημίν συνεορτάζοις, Ιερείς καταρτίζων, λαούς πιστούς προσάγων, Χριστώ εις τους αιώνας.

Αθανασίας γέγονας, σύ τώ όντι φερώνυμος, τούς γάρ πρακτικούς, τώ λόγω υπερήλασας, δοκίμους εν λόγω δέ, δι' ακριβείας βίου νικών, τούς εν αμφοτέροις, υπερβέβηκας άκρους, διό ανυπερβλήτω, αρετή διαλάμψας, αθάνατον εκτήσω, τήν μνήμην εις αιώνας.

Σύ λαμπροτέραν έδειξας, Μυστιπόλε θεόληπτε, τήν ιεραρχίαν, τοίς γενναίοις άθλοις σου, τήν πλάνην εξώρισας, ταίς σαίς υπερορίαις πυκνώς, υπέρ τής Τριάδος, ήν κηρύττων εβόας, Πατέρα προσκυνείτε, Υιόν θεολογείτε, τό Πνεύμα ανυμνείτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Φωτός αδύτου γέγονας, ενδιαίτημα Πάναγνε. Φώς γάρ τοίς εν σκότει, καί σκιά γεγέννηκας, φωτίζον τά σύμπαντα, θεογνωσίας χάριτι, ώ ακαταπαύστως, οι πιστοί μελωδούμεν. Οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Κυρίλλου

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ

Ως κύμα θαλάσσης αληθώς, εν σοί εξέβλυσεν, η τής σοφίας πηγή, καί γάρ αέναοι έρρευσαν, ποταμοί εκ τής κοιλίας σου, Πάτερ δογμάτων ευσεβών, καθως προέφη Χριστός, υπερβαίνει ψάμμον γάρ, τεύχη τά σά τά θεόλεκτα.

Νομεύς καί διδάσκαλος σοφός, τής Εκκλησίας δειχθείς, τάς δύω Κύριλλε, σαφώς ανέπτυξας Όσιε, Διαθήκας, ως γάρ άγκυραν, καί πατρικόν κλήρον τούς σούς, έχουσα λόγους βοά. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Λόγου σαρκωθέντος δι' ημάς, τού παντεχνήμονος, σύ τήν απόρρητον, διδάσκεις ένωσιν Κύριλλε, αδιαίρετον ασύγχυτον, τάς εφ' εκάτερα ροπάς, ίσως εκκλίνας βοών. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Μαρία Κυρίου τού παντός, κυριευθείσάν μου, τήν παναθλίαν ψυχήν, τοίς τής σαρκός δεινοίς πάθεσι, καί αισχίστοις πλημμελήμασι, σύ ελευθέρωσον τή σή, δυνάμει τή κραταιά, καί παράσχου, λύσιν πταισμάτων, καί δόξαν ακήρατον,

Καταβασία

Αστέκτω πυρί ενωθέντες, οι θεοσεβείας προεστώτες Νεανίαι, τή φλογί δέ μή λωβηθέντες, θείον ύμνον έμελπον. Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Αθανασίου

Ωδή θ'

«Εξέστη επί τούτου ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξέλαμψεν ο βίος ως αστραπήεξεχύθη δέ πάτερ ο φθόγγος σου, ώς περ βροντή, πάσιν, ούς ο ήλιος εφορά, εξ ουρανού γάρ έσχη κας, άνωθεν τήν έμπνευσιν αληθώς, διό ουκ έσβεσέ σου, ο πρόξενος τής λήθης, τήν μνήμην τάφος Αθανάσιε.

Φωτί τώ τρισηλίω καί τριφεγγεί, τηλαυγέστερον νύν ελλαμπόμενος, τοίς υμνηταίς, σού αντανακλάσεις αυγοειδείς, διαφανές ως έσοπτρον, άνωθεν εκπέμπεις ηλιακάς, καί σοί συστήσαις Μάκαρ, κάν μέγα καί εξόχως, υπέρ αξίαν τό αιτούμενον.

Υμνούντες δυσωπούμέν σε εκτενώς, Υπέρ τής Εκκλησίας ικέτευε, διά Σταυρού νίκας δωρηθήναι τώ βασιλεί, τή ορθοδόξω Πίστει τε, κράτος καθ' αιρέσεων δυσμενών ημίν δέ σωτηρίαν, ειρήνην τε τώ κόσμω, εν τή σή μνήμη Αθανάσιε.

Θεοτοκίον

Σωτήρα ως τεκούσα καί Λυτρωτήν, σωτηρίας με Κόρη αξίωσον, επιτυχείν, Πάναγνε πταισμάτων μου τάς σειράς, ταίς σαίς πρεσβείαις λύσασα, πάντα γάρ ως θέλεις νύν κατορθοίς, ως φέρουσα εν κόλποις, τόν πάντων Βασιλέα, τόν αγαθότητι ασύγκριτον.

Τού Κυρίλλου

Εύα μέν τώ τής παρακοής

Υψωμα Χριστού κατεπαρθέν τής γνώσεως, καί τής τούτου Θεομήτορος, Κύριλλε άπαν κατά κράτος, καθείλες Νεστορίου τήν άθεον, υιών δυάδα ωσαύτως καί σύγχυσιν, τών Ακεφάλων τήν τών φύσεων.

Ρώσει τών φρενών καί φωτισμώ τής χάριτος, τήν Τριάδα ομοούσιον, τόν τε Υιόν σεσαρκωμένον, Θεόν θεολογήσας Μακάριε, οφθείς τε τής Θεοτόκου υπέρμαχος, εν τοίς υψίστοις νύν δεδόξασαι.

Άνωθεν ημάς σούς υμνητάς αοίδιμε, εποπτεύοις Πάτερ ίλεως, Άνακτι νίκας σταυροφόρω, βραβεύων καί υψών ταίς πρεσβείαις σου, τών Ορθοδόξων τό κέρας φαιδρύνων τε, τούς τήν σήν μνήμην μεγαλύνοντας.

Θεοτοκίον

Στειρεύουσαν θείων αρετών πανάχραντε, Θεοτόκε τήν καρδίαν μου, δείξον Παρθένε καρποφόρον, εκ στείρας η τεχθείσα βουλήματι, τού πάντα μεταποιούντος τώ πνευματι, ίνα υμνώ σε τήν Πανύμνητον.

Καταβασία

Εν νόμω, σκιά καί γράμματι, τύπον κατίδωμεν οι πιστοί, πάν άρσεν τό τήν μήτραν διανοίγον, άγιον Θεώ, διό πρωτότοκον Λόγον, Πατρός ανάρχου Υιόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, απειράνδρω, μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Τής υπερθέου πάνσοφοι, ανεδείχθητε μύσται, Τριάδος καί υπέρμαχοι, Αθανάσιε μάκαρ, καί Κύριλλε θεοφάντορ, Άρειον καθελόντες, καί σύν αυτώ Σαβέλλιον, καί Νεστόριον αύθις, τόν δυσσεβή, καί σύν τούτοις άπασαν άλλην πλάνην, τών δυσσεβών αιρέσεων, Ιεράρχαι Κυρίου.

Θεοτοκίον όμοιον

Όρος Θεού πανάγιον, καί λυχνίαν καί στάμνον, καί κιβωτόν καί τράπεζαν, ράβδον τε καί πυρειον, καί θείον θρόνον καί πύλην, καί ναόν καί παστάδα, υμνήσωμεν θεόφρονες, τήν αγνήν καί Παρθένον, εξ ής Θεός, σαρκωθείς ατρέπτως, καί υπέρ φύσιν, εθέωσε τό προσλημμα, απορρήτω ενώσει.

Εις τούς Αίνους ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Δεύτε φιλέορτοι πάντες πανηγυρίσωμεν, τήν μνήμην τών ενδόξων, Διδασκάλων τιμώντες, εν Πνεύματι γάρ θείω καθείλον οφρύν, ακαθέκτων αιρέσεων, καί θεοφθόγγοις διδάγμασι τήν Χριστού, Εκκλησίαν υπεστήριξαν.

Ορθοδοξίας ακτίσι περιλαμπόμενοι, οι νοητοί αστέρες, υπερηύγασαν λόγοις, ο μέν γάρ τήν Αρείου θεοστυγή, γλωσσαλγίαν εφίμωσεν, ο δέ Νεστόριον αύθις καί εμμανή, καταβέβληκε Σαβέλλιον.

Τήν Ιεράν Ξυνωρίδα τών Διδασκάλων ημών, τούς ζηλωτάς Κυρίου, ευφημήσωμεν ύμνοις, Κύριλλον τόν θείον, φλόγα πυρός, καί στερρόν Αθανάσιον, εν ουρανοίς γάρ συνόντες υπέρ ημών, τώ Θεώ αεί πρεσβεύουσι.

Ταίς ικεσίαις τών θείων Ιεραρχών σου Χριστέ, επίσκεψαι εξ ύψους, εκλογάδα σου ποίμνην, εν μέσω νεμομένην λύκων δεινών, ών τά θράση κατάβαλε, ού γάρ επαύσατο έτι καί νύν ιδού, τών αιρέσεων τά σκάνδαλα.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Δεύτε φιλεόρτων τό σύστημα, δεύτε τών Πιστών η ομήγυρις, δεύτε ορθοδόξων χορείαι, άσμασιν εγκωμίων στέψωμεν, τήν αεισέβαστον δυάδα τών Διδασκάλων ημών, ούτοι γάρ πάντα ζόφον κακίστης αιρέσεως, πάσαν απάτην τών δυσμενών, νεανικώς καθελόντες, τή αηττήτω τού Πνεύματος ισχύϊ, τόν κόσμον κατηύγασαν, θεογνωσίας ελλάμψεσι, καί νύν πρεσβεύουσιν υπέρ ημών, τών εν πίστει τελούντων τήν μνήμην αυτών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Mακαρίζομέv σε, Θεοτόκε παρθένε, καί δοξάζομέν σε οι πιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.

Δοξολογία μεγάλη

Εις τήν Λειτουργίαν

Τυπικά καί εκ τών Κανόνων Ωδή γ' καί ς'